Το κίνημα του τζάμπα.

Με μεγάλη χαρά και ευχαρίστηση διαπίστωσα ότι η Αριστερά ξεκίνησε ένα μεγάλο κίνημα ώστε να αποκτήσουμε «ανοιχτές ακτές δωρεάν για το λαό». ΚΚΕ, συνασπισμός αλλά και ο δήμαρχος του Ελληνικού, ο οποίος προχώρησε σε απεργία πείνας, αγωνίζονται για να ικανοποιηθεί αυτό το λαϊκό αίτημα.
Το ΚΚΕ μάλιστα, πάντα πρωτοπόρο, πήγε ένα βήμα μακρύτερα, με το οποίο κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει.
Ζήτησε «οι ακτές, τα δάση, τα βουνά και οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις να γίνουν λαϊκή περιουσία».
Η ιδέα είναι εξαιρετική, και αν πρόκειται να αρχίσει σύντομα η διανομή, θέτω υποψηφιότητα για ένα τμήμα του Σέϊχ Σου (αυτό που δεν κάηκε) και για το Ολυμπιακό Στάδιο, όπου προτίθεμαι να παίζω μπάλα με όσους φίλους μου ανήκουν επίσης στο λαό που θα αναλάβει την ιδιοκτησία. Το πρόβλημα της μετακίνησης από το Σέϊχ Σου στο Ολυμπιακό Στάδιο θα λυθεί παρακάτω.
Το αίτημα είναι ασφαλώς δίκαιο και θεμιτό. Για πιο λόγο να προσφέρονται όλα αυτά σε επιχειρηματίες ώστε να έχει έσοδα το Δημόσιο, από τη στιγμή που το Δημόσιο μπορεί να έχει ακόμα μεγαλύτερα έσοδα εκδίδοντας δομημένα ή αδόμητα ομόλογα τα οποία θα διοχετεύει στα ταμεία??? Είναι κοινωνικά άδικo, αλλά και οικονομικά ασύμφορο.
Εν πάση περιπτώσει, θεωρώ ότι η πρόταση της Αριστεράς είναι ατελής. Τι να τις κάνει ο λαός τις δωρεάν παραλίες, αν δεν έχει και ένα δωρεάν ξενοδοχείο της προκοπής να ξεκουραστεί όταν τελειώσει το μπάνιο του? Και πώς θα πάει στις δωρεάν ακτές και στα δωρεάν ξενοδοχεία που βρίσκονται μακριά από το σπίτι του, αν δεν υπάρχουν δωρεάν μέσα μεταφοράς για να τον μεταφέρουν? Και τι να τα κάνουν όλα αυτά οι κολυμβητές του λαού, αν δεν υπάρχει και ένα δωρεάν εστιατόριο ή ταβερνάκι ή ουζερί να πιούν την μπιρίτσα τους?
Αυτό το «κίνημα του τζάμπα» πρέπει να επεκταθεί και στα ξενοδοχεία και στα πλοία και στα ταβερνάκια και σε ότι άλλο έχει ανάγκη ο λαός για να αξιοποιήσει τις δωρεάν παραλίες. Και επειδή κανένας δεν θα μπορεί να τα χαρεί όλα αυτά έστω και δωρεάν αν δεν έχει άπλετο ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή του, θα πρέπει να μειωθούν δραστικά οι ώρες εργασίας, χωρίς όμως παράλληλη μείωση των αποδοχών. (Είπαμε να βοηθήσουμε, αλλά όχι να βάλουμε και από την τσέπη μας)
Τι θέλουμε δηλαδή? Μια χώρα όπου όλα θα είναι δωρεάν και κανένας δεν θα δουλεύει.
Το ζήτημα είναι πού να τη βρεις αυτή τη χώρα.