Τα πρόσωπα της σημερινής ιστορίας μας λοιπόν είναι τα εξής:
Peter Mandelson
Ο νέος υπουργός της κυβέρνησης Brown έχει βεβαρημένο παρελθόν ως προς τις σχέσεις του με το μεγάλο κεφάλαιο. Παραιτήθηκε από την πρώτη κυβέρνηση Blair όταν έγινε γνωστό ότι είχε πάρει άτοκο δάνειο από επιχειρηματία χωρίς να το δηλώσει ως όφειλε. Οταν επανήλθε στην κυβέρνηση, εξαναγκάστηκε σε δεύτερη παραίτηση επειδή βοήθησε έναν ινδό επιχειρηματία με δραστηριότητα στη Βρετανία να αποκτήσει βρετανικό διαβατήριο. Περισσότερο γνωστός για τις ικανότητές του να δρα αποτελεσματικά από το παρασκήνιο («spin doctor» του Blair όσο ήταν στην αντιπολίτευση και τα πρώτα χρόνια της κυβέρνησής του), ο Mandelson είναι μια αμφιλεγόμενη όσο και χαρισματική προσωπικότητα, σύμφωνα με όσους τον ξέρουν καλά.
Γόνος της οικογένειας που κατασκευάζει υφάσματα επιπλώσεων και ταπετσαρίες (Osborne & Little), μεγάλωσε με την άνεση που του προσέφερε η κοινωνική του τάξη, σπούδασε στην Οξφόρδη μαζί με τον Rothschild και το 2001 ήταν ο νεότερος σε ηλικία βουλευτής του Συντηρητικού Κόμματος. Δεξί χέρι σήμερα του Cameron, πρωτοστατεί στις επιθέσεις κατά του Brown για τον χειρισμό της οικονομίας, αλλά θα πρέπει τώρα να μετριάσει τους τόνους αφού τα φτερά του τσουρουφλίστηκαν με την ιστορία της Κέρκυρας (είναι η ιστορία που θα ακολουθήσει παρακάτω). Θα έχει σημαίνοντα ρόλο στην προεκλογική εκστρατεία εφόσον σε αυτήν θα κυριαρχήσει το ζήτημα της οικονομίας.
Μοναχογιός του λόρδου Jacob Rothschild, αλήτεψε αρκετά όταν αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο, για να σοβαρευθεί στη συνέχεια και να ανοίξει τα δικά του φτερά στον κόσμο των επενδύσεων. Το επενδυτικό κεφάλαιο που έχει δημιουργήσει μαζί με τον Καναδό Timothy Barakett ήταν εξαιρετικά αποδοτικό ως την πρόσφατη κρίση. Γιαγιά του ήταν η Barbara Hutchinson, μετέπειτα σύζυγος του Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, ο οποίος περνούσε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του σε μία από τις πέντε ιδιοκτησίες που έχουν οι Rothschild στην Κέρκυρα. Η οικογένειά του έχει παράδοση στη στήριξη πολιτικών. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στη χρηματοδότηση του Wellington για να φέρει εις πέρας τους πολέμους κατά του Napoleon αλλά και σε πιο πρόσφατα περιστατικά: όταν ο John McCain βρέθηκε στο Λονδίνου για να συγκεντρώσει χρήματα για την προεκλογική εκστρατεία του, το σχετικό δείπνο φιλοξενήθηκε στο ιστορικό Spencer House του Λονδίνου, που ανήκε κάποτε στην οικογένεια της Princess Diana, αλλά έχει περάσει σήμερα στα χέρια των Rothschild.
Ο ρώσος μεγιστάνας είναι ένα τυπικό προϊόν του ανεξέλεγκτου πλουτισμού που ξεκίνησε επί προεδρίας Boris Yeltsin με την ιδιωτικοποίηση των κρατικών εταιρειών και το μοίρασμά τους σε ημετέρους και υμετέρους. Η περιουσία του πριν από την τωρινή κρίση υπολογίζεται σε 28 δισ. δολάρια και το «Forbes» τον κατατάσσει στην ένατη θέση με τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο. Από αυτόν περνά το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής αλουμινίου στον κόσμο και ανήκει στον στενό κύκλο των ανθρώπων που στηρίζουν τον Vladimir Putin. Εχει όλα τα καλά του κόσμου, εκτός από ένα: δεν μπορεί να ταξιδέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες, αφού οι αμερικανικές αρχές τού έχουν απαγορεύσει την είσοδο ώσπου να διαλευκάνουν αν πράγματι εμπλέκεται στο ξέπλυμα βρώμικου χρήματος.
Κάτω από το σπίτι είχε «δέσει» με το κότερό του - το «Queen Κ», μήκους 70 μέτρων και αξίας 100 εκατ. ευρώ - ο Oleg Deripaska, ο ρώσος «βασιλιάς του αλουμινίου», ο οποίος, παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει με την παρούσα κρίση, είναι ο σημαντικότερος από τους λεγόμενους «ολιγάρχες» της σημερινής Ρωσίας (ο Abramovich δεν μετράει γιατί δεν έχει ως βάση του τη Ρωσία) και παραμένει μια άκρως υπολογίσιμη δύναμη στο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο της σημερινής Ρωσίας. Αυτό που συνδέει τον Nathaniel Rothschild με τον Deripaska είναι φυσικά το χρήμα, αφού ο νεαρός επενδυτής συμβουλεύει τον ρώσο μεγιστάνα μέσω της εταιρείας του Atticus Capital, που έχει πολλά συμφέροντα στη Ρωσία. Ας σημειώσουμε εδώ ότι ο Nathaniel Rothschild, ένα πρώην κακομαθημένο «παλιόπαιδο» της Οξφόρδης, έχει εξελιχθεί σε σημαντικό παράγοντα του χώρου των επενδύσεων συνδυάζοντας το κοφτερό μυαλό του με τις γνωριμίες και την παράδοση της οικογενείας του.
Το πρόβλημα δημιουργήθηκε σχεδόν ταυτόχρονα με την υπουργοποίηση του Mandelson στον τελευταίο ανασχηματισμό της κυβέρνησης Brown. Ο βρετανός πρωθυπουργός έφερε πίσω τον Mandelson από τις Βρυξέλλες αναθέτοντάς του τον τομέα της επιχειρηματικότητας και των επενδύσεων. Σχεδόν ταυτόχρονα οι «Times» έγραψαν ότι ο Mandelson συναντήθηκε με τον Deripaska πάνω στο κότερο, πράγμα που δεν είναι καθόλου επιλήψιμο, αλλά, όταν υπονοείται ότι χάρη στον Mandelson μειώθηκαν οι κοινοτικοί δασμοί στο εισαγόμενο αλουμίνιο και ευνοήθηκε η εταιρεία του Deripaska, τότε το πράγμα αρχίζει να χοντραίνει. Ως πηγή των διαρροών αναφέρθηκε ο Osborne, πράγμα που εξόργισε τον Mandelson, αλλά και τον Rothschild, ο οποίος αντεπιτέθηκε κατηγορώντας τον πρώην συμφοιτητή του ότι εκείνο το «μοιραίο» Σαββατοκύριακο στην Κέρκυρα συζήτησε με τον Deripaska το ενδεχόμενο μιας δωρεάς του ολιγάρχη προς το Συντηρητικό Κόμμα, ύψους 50.000 στερλινών, παρ' όλο που απαγορεύεται σε ξένους πολίτες να χρηματοδοτούν βρετανικά πολιτικά κόμματα. Η δωρεά - που τελικά δεν έγινε - θα διοχετευόταν μέσω μιας βρετανικής εταιρείας συμφερόντων του Deripaska ώστε να είναι νομότυπη.
Χαμένοι από αυτή την ιστορία βγαίνουν και οι δύο πρωταγωνιστές της, αν και ο Mandelson είναι μαθημένος σε τέτοια. Για τον Osborne, όμως, που θεωρείται η ανερχόμενη δύναμη των Συντηρητικών, το πλήγμα στη δημόσια εικόνα του είναι μεγάλο, αφού η ιστορία τον εκθέτει στα μάτια της κοινής γνώμης προτού κάνει τα πρώτα του ουσιαστικά βήματα στον δημόσιο βίο.Ελπίζω πως θα υπάρξει και συνέχεια.
