Αν το καλοσκεφτούμε, ο θάνατος ίσως είναι η μόνη φιλοσοφική και υπαρξιακή βεβαιότητα που έχουμε. Θρησκεία, φιλοσοφία, μεταφυσική τρέφονται απ΄ αυτόν. Φανταστείτε μια χώρα όπου ο θάνατος παύει να λειτουργεί. Μετά το πρώτο σάστισμα και τους επακόλουθους πανηγυρισμούς, η απουσία θανάτου δημιουργεί άλυτα προβλήματα. Θέτει πρακτικά ζητήματα. Ηθικά διλήμματα. Σε μια χώρα όπου οι ετοιμοθάνατοι μένουν αενάως ετοιμοθάνατοι, τα ασφαλιστικά ταμεία καταρρέουν, οι συντάξεις καταβάλλονται εις άπειρον, οι εργολάβοι κηδειών μένουν άνεργοι. Στα νοσοκομεία και τα γηροκομεία προκαλείται ασφυκτικός συνωστισμός. Η εκκλησία χάνει το μεταφυσικό ατού της. Η κρατική οικονομία καταστρέφεται. Οι συγγενείς γίνονται δούλοι των ετοιμοθάνατων. Το όνειρο μετατρέπεται σε εφιάλτη.
Ας κάνουμε τώρα την εξής υπόθεση : Σε μια μικρή χώρα 10.000.000 κατοίκων ο θάνατος λειτουργεί με διαλείψεις. Μια παραμονή Πρωτοχρονιάς, απροειδοποίητα παύει να υφίσταται. Οι ετοιμοθάνατοι κρέμονται στο μεταίχμιο. Κανείς δεν πεθαίνει. Γρήγορα το πράγμα εξελίσσεται σε φάρσα. Η μαφία εμφανίζεται ως σωτήρας της κρατικής μηχανής. Με μια συμφωνία κάτω από το τραπέζι βρίσκεται τρόπος να μεταφέρονται οι ετοιμοθάνατοι εκτός συνόρων και να πεθαίνουν εκεί.
Και ξαφνικά ο θάνατος επανεμφανίζεται. Είναι Η θάνατος. Μια 36χρονη ωραία γυναίκα (ή ότι άλλο θέλετε), που εξοργίζεται γιατί ένας βιολοντσελίστας (ή ότι άλλο θέλετε), που του είναι γραμμένο να πεθάνει πάραυτα, συνεχίζει να ζει.
Το θέμα δεν τόσο απλό, έχει αρκετές προεκτάσεις και χωράει συζήτηση. Θα ήθελα να ακούσω την αποψή σας.
