"Τα προβλήματα που υπάρχουν σήμερα στον κόσμο δεν μπορούν να λυθούν με το επίπεδο σκέψης που τα δημιούργησε"
Albert Einstein
Ας κάνουμε ένα νοητό πείραμα. Ας σκεφτούμε λοιπόν την Πάρνηθα. Πάνω από χίλια είδη φυτών, ελάφια, λαγοί, σπάνια είδη πουλιών κτλ.
Σκεφτείτε τώρα την Πάρνηθα χωρίς αυτά. Τι θα συνέβαινε αν όλο αυτό το οικοσύστημα καταστρεφόταν, από τη δική μας αδιαφορία ή την εγκληματικότητα κάποιων συμπολιτών μας? Πώς θα άλλαζε το περιβάλλον της Αθήνας και όχι μόνο, μέρα τη μέρα, βδομάδα τη βδομάδα, χρόνο το χρόνο? Ας μην κουραστούμε όμως: την απάντηση θα μας τη δώσει η πραγματικότητα, μιας και το δάσος της αττικής καταστράφηκε τον προηγούμενο μήνα.
Θέτω τώρα το εξής ερώτημα: «Τι θα συνέβαινε εάν όλοι οι άνθρωποι χάνονταν από προσώπου γης». Τι θα γινόταν ο πλανήτης αν εξαφανιζόταν το ανθρώπινο είδος? Πώς θα άλλαζαν μορφή το Λονδίνο, το Παρίσι, το Τόκιο, η Νέα Υόρκη, αλλά και η Αθήνα με την απουσία μας? Το ερώτημα μοιάζει ρητορικό, ωστόσο συνιστά έναν νέο τρόπο μελέτης της συμπεριφοράς του περιβάλλοντος, όταν δηλαδή οι ανθρώπινες δραστηριότητες εκλείπουν. Μπορούμε να πούμε λοιπόν, ότι «η εξέταση των πραγμάτων απουσία μας είναι ένας άλλος τρόπος εξέτασης των πραγμάτων παρουσία μας».
Μεγάλο μέρος της φυσικής μας υποδομής θα άρχιζε να καταρρέει άμεσα. Οι μεγάλες λεωφόροι και οι εθνικές οδοί θα άρχιζαν να γκρεμίζονται μέσα σε λίγους μήνες, στις επόμενες δεκαετίες, σπίτια και πολυκατοικίες θα κατέρρεαν, δημιουργώντας χέρσες περιοχές. Δέντρα θα φύτρωναν στις ρωγμές των πεζοδρομίων και των οδοστρωμάτων. Η τσιμεντούπολη θα άρχιζε να αναπτύσσει το δικό της μικρό οικοσύστημα. Με λίγα λόγια, η Φύση θα επικρατούσε του ανθρώπινου πολιτισμού.
Η διαφορά μεταξύ των δύο παραπάνω περιπτώσεων (της πραγματικής καταστροφής της Πάρνηθας και της υποθετικής εξάλειψης του ανθρώπου) έγκειται στο ότι η Φύση μπορεί να ζήσει χωρίς τον άνθρωπο, ο άνθρωπος χωρίς τη Φύση, όχι. Εμείς χρειαζόμαστε τη Φύση, όχι αυτή εμάς.
